Het ritueel
Terwijl ik met mijn lens op een paar behulpzame boeren focus, zie ik in mijn ooghoek een stuk of negen kinderen. Ze gluren van buiten het simpele dorpshuis gebiologeerd door de ramen naar binnen. In de achtergrond hoor ik ritmisch getik, wat steeds meer aanzwelt. Onder het getik hoor ik stemmen en zang… een koor dat steeds dichterbij lijkt te komen.
Wanneer mensen vragen wat ik doe, is de vraag daarop vaak; wat heb je gemaakt waar je trots op bent; wat is het mooiste shot dat je ooit gemaakt hebt?
Daar heb ik niks voor hoeven doen. Althans, het voelt als een cadeautje.
Ik hoor het ritmische gezang, laat mijn huidige shot achter en ren direct naar buiten, de zanderige weg op. Met mijn ogen gericht op de oorsprong van het geluid, switch ik de camera naar 240 frames per seconde. Ik draai de lens eraf en doe er zo snel als ik kan een andere lens op. Dat heb ik vaker gedaan, maar niet rennend door een Afrikaans dorp, zonder te kijken.
Gelukt. Ik hurk op het midden van de weg, maak mij zo klein mogelijk, richt de camera, en zie het meest bijzondere beeld dat ik ooit ga schieten, waarschijnlijk.
[Recording]
De jongens, die volgens de dorpsbewoners vandaag “man” geworden zijn, kijken triomfantelijk in het rond. Het ritmische getik met hun stokken, hun zang; het is hún dag.
Het filmen van dit ritueel voelt ineens heel privé en bijna respectloos. Iets waar ik sowieso heel huiverig voor ben als ik film. Na aanmoediging van de dorpsbewoners zelf, stap ik bij een lokale bewoner achter op zijn motor om de feestelijke groep jonge mannen door het dorp te volgen en nog een losse audio-opname te maken. De angst om ongevraagd in iets persoonlijks te stappen verdwijnt na diverse interacties met toeschouwers en familieleden uit het dorp, die duidelijk maken dat ze trots waren en het een feestelijk iets was.
Dit moment, dit cadeautje, had ik nooit zo kunnen plannen, ensceneren of bedenken. Waar ben ik dan trots op?
Ik ben trots dat we in vertrouwen zijn genomen door deze mensen. Dat zij zo een persoonlijk moment wilden delen met ons, met iedereen. En dat ik daar recht aan heb kunnen doen door op het juiste moment op record te drukken.
Inmiddels zes jaar en 300+ volgeschoten geheugenkaarten later, blijft dit mijn favoriete plaatje:
Volledige film:
Het shot is in de short-doc voor Justdiggit gekomen.
Achtergrond project
Leer meer over dit project
Met dank aan:Tim Dekens
Justdiggit
De bewoners van Pembamoto, Tanzania.
Njamasi Chiwanga (& Lead Foundation)
Kaka Mussa
Dept
Mark & Marten
Michael Krass